از باغ می برند چراغانیت کنند                        تا کاج جشن های زمستانیت کنند

پوشانده اند از صبح تو را ابرهای تار                 تنها به این بهانه که بارانیت کنند

ای گل گمان مبر به شب جشن میروی             شاید به خاک مرده ای ارزانیت کنند

یوسف به این رها شدن از چاه دل مبند             این بار می برند که زندانیت کنند

یک نقطه بیش فرق رحیم و رجیم نیست        از نقطه ای بترس که شیطانیت کنند

آب طلب نکرده همیشه مراد نیست                  گاهی بهانه ایست که قربانیت کنند

                                                                                        (( فاضل نظری))